Nagrody wręczono w ramach 50. edycji Konkursu o Nagrodę Ministra Rozwoju i Technologii za najlepsze prace dyplomowe, rozprawy doktorskie oraz publikacje w dziedzinach architektury i budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa. Jednym z laureatów jest dr inż. arch. Piotr Ochab z Katedry Geodezji i Geotechniki im. Kaspra Weigla na Wydziale Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury.
Spośród 94 wniosków zgłoszonych w ramach 50. edycji konkursu wyłoniono 8 najlepszych rozpraw doktorskich. Wśród nich znalazła się rozprawa dr. inż. arch. Piotra Ochaba pt. „Wpływ zagrożeń osuwiskowych na przydatność terenu do zabudowy.” Promotorem rozprawy jest dr hab. inż. Izabela Skrzypczak, prof. PRz.
Streszczenie pracy
Powszechnie występujące zjawiska zagrożeń naturalnych, w tym zagrożeń osuwiskowością oraz intensywna urbanizacja i silna presja antropogeniczna powodują wiele czynników, które negatywnie wpływają na ocenę terenu do zabudowy. Wywoływane przez nie przeobrażenia są wieloaspektowe i wykazują dynamiczny charakter. Istotne jest więc poszukiwanie takich metod określenia oceny terenu do zabudowy, jego analizy i prezentacji wyników badań, które pozwoliłyby na wykorzystanie mierzalnych parametrów oraz wiedzy eksperckiej do zobrazowania i zróżnicowania przydatności terenów osuwiskowych do zabudowy.
Opracowano koncepcję multimetrycznego wskaźnika, który umożliwia efektywną identyfikację przydatności terenu osuwiskowego do zabudowy. W tym celu przy zastosowaniu uniwersalnych algorytmów obliczeniowych oraz środowiska GIS zaproponowano zestaw 10 kategorii oraz zdefiniowanych w ramach kategorii klas, stanowiących potencjalne cechy diagnostyczne, i budujących wielokryterialny model przydatności terenu do zabudowy. Dane wejściowe obejmowały zarówno wektorowe modele danych przestrzennych, jak również dane statystyczno-opisowe. Jako obszar badawczy przyjęto część powiatu ropczycko-sędziszowskiego. Obliczenia przydatności terenu do zabudowy przeprowadzono trzema metodami: Weigth of Evidence oraz AHP i DeMatel przy założeniu dwóch sposobów szacowania wag, tj. dla zdefiniowanych kategorii oraz klas. Opierając się na przyjętych metodach, zbudowano pięć map przydatności terenu do zabudowy dla każdego wariantu analizy z osobna. W celu weryfikacji otrzymanych na podstawie opracowanych modeli map przydatności terenu osuwiskowego do zabudowy zastosowano krzywe ROC, analizy niezawodności podłoża gruntowego oraz opracowane autorskie matryce punktowe.
W konkluzji zrealizowanych badań stwierdzono, że zaproponowana koncepcja wspomaga zrozumienie istotności czynników, które wpływają na przydatność terenu osuwiskowego do zabudowy, a opracowane modele mogą być pomocne przy podejmowaniu decyzji planistycznych. Uniwersalny charakter koncepcji umożliwia jej implementację na dowolnie przyjętym obszarze badawczym, dla którego dysponuje się zestawem odpowiednio przygotowanych danych źródłowych.
